Παρουσίαση Βιβλίου

Δ ι π λ ή  Γ α λ ά ζ ι α   Μ ν ή μ η

Μυθιστόρημα

Χρήστου Γκίμτσα

 Του Βάιου Φασούλα

 Πρόσφατα είχα τη χαρά και την τιμή να φτάσει στα χέρια μου 

το νέο βιβλίο του αγαπητού συμπολίτη Χρήστου Γκίμτσα «Διπλή Γαλάζια Μνήμη». Πρόκειται για μια άξιας προσοχής καλαίσθητη έκδοση 181 σελίδων 

από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΗ-Θεσσαλονίκη 2010. 

Σ’ ότι αφορά το περιεχόμενο, μπορώ να πω πως



θα αποτελέσει 

ένα ακόμα άστρο για το Τρικαλινό πνευματικό στερέωμα.

Ο συγγραφέας, Χρήστος Γκίμτσας, με τον μεστό, απλό και 

πρωτότυπο τρόπο γραφής του, ανεβάζει τη Λογοτεχνία ένα σκαλί παραπάνω και τόσο ο ίδιος, για το γλαφυρό, ξεκούραστο και ευχάριστο πόνημά του, όσο και οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΗ, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.

Ο Χρήστος Γκίμτσας γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ειδικεύθηκε στην ορθοπεδική χειρουργική και εργάζεται στο Νοσοκομείο Τρικάλων. Παράλληλα συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά, όπου δημοσιεύει άρθρα, απόψεις και κείμενα λογοτεχνικού ύφους. Επίσης συνεργάζεται με την τοπική ραδιοφωνία και τηλεόραση, όπου παράγει και παρουσιάζει εκπομπές ποικίλης θεματολογίας

Ο Χρήστος Γκίμτσας λοιπόν, ο «κοινωνικός ανατόμος», κατά την άποψή μου, με το νέο του έργο «Διπλή Γαλάζια Μνήμη», μετέφερε τα «χειρουργικά» του εργαλεία και στο χώρο της λογοτεχνίας, έτσι που το πάζλ του πλαισιώνεται από τις ποικίλες και ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις του, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του.

Η «Διπλή Γαλάζια Μνήμη» είναι χωρισμένη σε δυο ενότητες και οι ήρωες του, ο Χάρης και η Άννα, εκτελούν τους ρόλους τους σε παράλληλους χρόνους, έτσι που όλη η δομή του να είναι μία από κάθε άποψη πρωτότυπη έκδοση στο χώρο της λογοτεχνίας. Ο γλαφυρός τρόπος γραφής, οι ταυτόχρονες παραστάσεις, όπως αυτές διαδέχονται η μία την άλλη στις 181 σελίδες του, κρατούν τον αναγνώστη σε μια ιδιαίτερη αγωνία και διέγερση για το «τι μέλλει γενέσθαι» σε έναν δεκαετιών διάρκειας έρωτα, που ποτέ δεν εκδηλώθηκε. Ένας έρωτας που γεννήθηκε μέσα στη γαλάζια λίμνη των ματιών της Άννας και πέρασε στον ψυχικό κόσμο του Χάρη, όπου και παρέμεινε «εικοσιπέντε χρόνια, επτά μήνες και τρεις μέρες» ανέγγιχτος, άγευστος, εγκλωβισμένος και καθηλωμένος στα κατάβαθα της ψυχής του.

Η Άννα, μια όμορφη κοπέλα, σεμνή και ευγενική, με συντροφιά μια μόνιμη μοναξιά, με  γαλάζια μάτια που θα ζήλευε ακόμα και το γαλάζιο τ’ ουρανού, ερωτεύεται τον Χάρη όταν ο πατέρας της βαριά άρρωστος νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο όπου υπηρετεί. Το έντονο και διαπεραστικό βλέμμα του γιατρού και το ενδιαφέρον του για την υγεία του πατέρα της, ήταν το βέλος του έρωτα που τη χτύπησε κατάκαρδα πυρπολώντας κυριολεκτικά τον κόσμο της ψυχής της.

Βρεθήκανε και γευματίσανε κάποιες φορές σε μια ταβέρνα, όσο ο πατέρας της νοσηλευόταν στο νοσοκομείο κι εκεί άγγιξε ο ένας την ψυχή του άλλου, καταγράφοντας στα δεφτέρια του έρωτα την πρώτη τους επαφή. Τυχαία δεν πρόλαβαν να συναντηθούν παρά μόνο από μακριά στο νεκροταφείο κατά την κηδεία του πατέρα της, όπου ο Χάρης έφτασε καθυστερημένα. Ξανασυναντώνται χωρίς ωστόσο να επικοινωνήσουν μετά από χρόνια σε μια εκδήλωση ιατρικού ενδιαφέροντος και σε μια βιβλιοπαρουσίαση της Άννας.

Η έλλειψη θάρρους και αποφασιστικότητας ήταν η αιτία που κλείδωσαν κυριολεκτικά τον έρωτά τους στα κατάβαθα της ψυχής τους. Μέσα από κει ξεπηδούσε ο ανεκπλήρωτος έρωτας με διάφορες μορφές, όπως της ατολμίας, της απερισκεψίας, της απόγνωσης και άλλων αρνητικών επιπλοκών που δε επέτρεψαν ποτέ να λάβει σάρκα και οστά, ακόμα κι όταν, παντρεμένοι πλέον με άλλα πρόσωπα, ζούσαν την ερωτική επαφή με τους συζύγους τους μέσα από τον δικό τους έρωτα, που αντικαθιστούσε τα πρόσωπα.

Όλα αυτά τα συναισθήματα θα οδηγήσουν και τους δυο στην κατάθλιψη και την απομόνωση. Είναι αναπόφευκτο να δοθεί ένα τέλος στην ιστορία για να επέλθει η κάθαρση. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος, που έρχεται μεγαλόπρεπο μέσα από το ξερίζωμα του έρωτα -φάντασμα. Διότι, «Οι πιο μεγάλες αγάπες είναι οι ανικανοποίητες. Είναι αυτές που δεν έζησαν κι έτσι δεν μπόρεσαν να ξοδευτούν. Έμειναν φυλακισμένες μέσα στην καρδιά και την ψυχή αυτών που αγάπησαν και ζουν μόνες τους , μέσα στο όνειρο και στην ψευδαίσθηση. Σαν παρθένες ανέγγιχτες, ντυμένες μέσα στα λευκά τους ρούχα, και πεθαίνουν αναλλοίωτες μαζί με εκείνες τις καρδιές που μέσα τους είναι κλειδωμένες. Οι πιο μεγάλες αγάπες είναι αυτές που δεν έζησαν. Απλώς γεννήθηκαν και ποτέ δεν γέρασαν. Γι’ αυτό είναι εκείνες που βασανίζουν περισσότερο απ’ όλες».

             Στις 11 Δεκεμβρίου 2010, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Μητρόπολης Τρικάλων, οι φιλόλογοι, Αγναντή Μαρία και Αναστασίου Θεόφιλος παρουσιάζουν το επίπονο και καλογραμμένο έργο του Χρήστου Γκίμτσα. Είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε από κοντά το λογοτεχνικό και πρωτότυπο άστρο που ανεβαίνει στο Τρικαλινό πνευματικό στερέωμα.

Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Δεκέμβρης 07 2010  pelasgos@fasoulas.de   www.fasoulas.de