Στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

O αερόλογος έχει την πρώτη θέση

Χρονογράφημα: Αφιέρωμα για τους Θεσσαλούς αρμόδιους και μη φίλους του περιβάλλοντος

 Γράφει ο Θεσσαλός Πολίτης Βάϊος Φασούλας

Στο βαρύγδουπο βήμα του χρόνου, όπως, ιδιαίτερα το νιώθουμε στο πέρασμά του, δεν υπάρχει μια άδεια(κενή) μέρα που να μην είναι καθιερωμένος ένας θεσμός και μάλιστα 

Παγκόσμιος, όπως η θεσπισμένη από τον ΟΗΕ, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, που σήμερα, πέντε (5) του Ιούνη γιορτάζουμε. Στο γιορτασμό-επέτειο αυτής της Ημέρας, που αμή τι άλλο θυμίζει τις υποχρεώσεις και το σεβασμό του ανθρώπου στο περιβάλλον, ακούγονται οι μεγαλύτεροι αερόλογοι με μένος, πάθος...,(αλλού διακρίνεται και δέος!!...,)και διάρκεια που θυμίζουν κομματικά μανιφέστα.

Σαν χιονοστιβάδα ξεκινούν από την κορυφή του ΟΗΕ, και με αγκράφες  στα πέτα τους που δείχνουν πιο διαμέρισμα, κράτος-ήπειρο του Πλανήτη εκπροσωπούν, μπερδεύονται από το βιομηχανικό καυσαέριο και τους… επουράνιους ψεκασμούς και μπογιατισμένοι με τις σκόνες του θειαφιού φτάνουν, οι αερόλογοι, στις εθνικές ανά τον κόσμο κυβερνήσεις. Εκεί, η γιορτινή Ημέρα, θα υποστεί διάφορους καθαρισμούς και από κει θα ξεκινήσει το επίγειο ταξίδι προς τις περιφέρειες των Χωρών που ….σέβονται το περιβάλλον.

Κάθε 5^η Ιουνίου μοιάζει με σεμινάριο που σκοπός του είναι πώς θα βγούνε στον κόσμο και με τι λόγια θα καθησυχάσουν την ανθρωπότητα που βρίσκεται παγιδευμένη στη μόλυνση. 

Αρμόδιοι υπάλληλοι των περιφερειών και λοιπών …αρχόντων των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων που ως σκοπό τους έχουν: Τη φύλαξη των ποταμών, λιμνών και θαλασσών και γενικότερα όλων των υδάτινων πόρων που η μητέρα Φύση προσφέρει. Τη φύλαξη των δασών από τις πυρκαγιές και την παράνομη υλοτομία. Την πολυποίκιλη ρύπανση, όπου και όπως αυτή λειτουργεί και ενθαρρύνεται από το Παγκόσμιο κατεστημένο με αποτέλεσμα την καταστροφή του περιβάλλοντος και την αμείωτη προσφορά ασθενειών σε κάθε ζωντανό οργανισμό του Πλανήτη…, σκεφτείτε τις φαρμακοβιομηχανίες χωρίς αρρώστους και τις βιομηχανίες παραγωγής όπλων αν δεν είχαμε πολέμους…. Την επώδυνη για την υγεία σκουπιδοπαραγωγή, που κι εδώ η ανεξέλεγκτη καταναλωτική κοινωνία αντιπαρατίθεται με τη φύση θέτοντας τη φύλαξη του περιβάλλοντος εκτός λειτουργίας, άσχετα από την επικράτηση των περιβαλλοντολογικά περιβόητων έπεα πτερόεντα με τους αχταρμάδες τους.

Βέβαια ο κατάλογος του θανατηφόρου μολυσμένου περιβάλλοντος μας είναι μεγάλος όπως μεγαλύτερος είναι και ο αερόλογος που ακούμε και όχι μόνο σήμερα. Τόσοι λόγοι! Μόνο να τους ακούς σου φέρνουν ανατριχίλα. Λες, τι ωραία που τα λέει ο τάδε περιφερειάρχης, ο δείνα δήμαρχος, εκείνος ο αντιπεριφερειάρχης, εκείνος ο υπουργός και σιγά-σιγά ανεβαίνεις στην ιεραρχία των κρατούντων τον Πλανήτη στα χέρια τους που στην κάθε τους συνεδρία θυμίζουν ή μοιάζουν με «γύφτικο» ατέρμονο παζάρι. Από κει, όπως προαναφέραμε, σαν χιονοστιβάδα κατρακυλά ο αερόλογος στα παζάρια των κρατών και οι προσπάθειές των ασκούντων τον αερόλογο δεν μας συγκίνησαν ποτέ, πολύ δε περισσότερο στις μέρες μας που τα προβλήματα που δημιουργεί η ρύπανση του περιβάλλοντος διογκώνονται σε όλα τα επίπεδα.0

Να μας συμπαθούν οι οποιοιδήποτε …ειδήμονες που θεωρούν τους εαυτούς τους υπηρέτες του περιβάλλοντος. Υπηρέτες του εγκληματικού συστήματος ενάντια στον Πλανήτη είναι. Και οι λόγοι τους… Αχ! Αυτοί οι λόγοι τους! Πόσο απλό και εύκολο αλλά και αποκαρδιωτικό είναι να πεις αυτοί οι λόγοι είναι ψεύτικοι, κούφιοι σαν σάπιο ξύλο και αερόλογοι. Με τους αερολόγους τους το μόνο που καταφέρνουν -λόγου ελλείψεως βάρους τους-, είναι να ανεβαίνουν στα επουράνια χαρακώματα των ψεκασμών κι εκεί να χάνονται. Ευτύχημα-αντίβαρο-αντίπαλο δέος στην περιβαλλοντική δίνη και στους αερόλογους που έχουμε περιέλθει, είναι η ύπαρξη εθελοντών και πιστών δραγατών της φύσης που το σεβασμό και την αγάπη τους τη δείχνουν με έργα και όχι με λόγια του αέρα…

Κλείνουμε με ένα απόσπασμα από το «Πλανήτης Γη και ο άθλιος κόσμος μας»

«ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ

-Θάλασσα! Θάλασσά μου!
Ξεφώνισε και χλωμά δάκρυα τρέχουν στις χαρακιές του
Σας άφησα μόνα σας κι έμεινα μόνος   /  Πού είν’ τα καβούρια μου, οι αστακοί;
Πού είν’ τα χαμόγελα, τ’ αγκαλιάσματά σας;
Πού είν’ οι ήχοι σας απ’ τις σειρήνες που πάντα άκουγα κι αντλούσα ζωή;
Βράχε, βράχε μου, ούτε εσύ δε μιλάς;  /Κι εσύ κύμα μου, μόνο κοιτάς και σιωπάς;

Βαριά σηκώθηκε σα να ’τανε λεπρός
Βαριά τα βήματα, στραβά λες κι ήτανε πιωμένος
Με μια ψυχή που έτρεμε και μια καρδιά που χτύπαγε λες κι έβλεπε εχτρό
που είχε στραμμένο πάνω του όπλο φαρμακερό
και η ματιά του τώρα αγρίεψε με μιας,

φωνή αφήνει τρανταχτή και σειέται γύρα του η γη

-Εεεεεεε! Τι κάνατε εδώ; Ποια είναι τα θεριά που σπέρνουν ερημιά;
Ποιο είναι το κακό που έφτασε εδώ και σιώπησαν τριγύρω μου όλα τα αγαθά;
Τρέχει ολούθε η φωνή, που ’ταν σαν μαχαιριά και μπήγεται στο βράχο
Με μιας τον σκίζει σαν χαρτί, πέφτει εκείνος κάτω
Άνεμος κάλπασε σφοδρός, αφηνιασμένος, τρομερός και πέφτει μες στο κύμα
κι ανακατώνει τα νερά, τα σκώνει σαν βουνά, τα βάζει στο χορό,
να ουρλιάζουνε υστερικά και να πηδούν ψηλά,
να χάφτουν μέσα στους αφρούς τον διαλυμένο βράχο,
να χύνονται ως τις ελιές, να τις γκρεμίζουν κάτω
και πέρα εκεί στην άλλη τη μεριά να βλέπει το φεγγάρι,
που μόλις τώρα γέμισε κι άστραψε τον τόπο,
αντίσκιο βάζει το χέρι του ν’ ακούσει τη φωνή
κι όπως η φωνή ξαναήχησε, τρόμαξε το φεγγάρι,
έπεσε μες στα κύματα και βρέθηκε στον πάτο

Δεν άντεξε κι ο ουρανός σ’ αυτή τη μοναξιά  /  Κι όλα τ’ αστέρια έκραξε να μπούνε στη σειρά
κι ένα κοντά απ’ τ’ άλλο πέσανε μες στη θάλασσα,  που κι εκείνη απ’ τη φωνή που άκουσε
αγρίεψε πολύ  κι όλα με μιας τα έθαψε και πνίγηκε κι αυτή 
Στάθηκε κάποτε η φωνή που ήτανε πικρή   /  Σταμάτησε ο άνεμος, που σήκωνε βουνά
Ο βράχος ξαναστάθηκε στη γκρίζα μοναξιά   /Ο ουρανός ηρέμησε κι έβαλε σειρά
και το φεγγάρι άστραψε πολύ πιο δυνατά…»
«Ε.Ε.» Ελλάδα, Τρίκαλα, Ιούνιος 05  2015  pelasgos@fasoulas.de   www.fasoulas.de