Του Γιάννη Φορόλα
Η θυσία
τους σηματοδοτεί την Αντίσταση του Ελληνικού λαού εναντίον της βαρβαρότητας ενός
έθνους προκειμένου να εξυπηρετήσει τα επεκτατικά
σχέδια έδρασε δια Πυρός και Σιδήρου εναντίον
πολλών ευρωπαϊκών λαών, σκορπώντας το όλεθρο και την καταστροφή με εκατομμύρια θύματα.
πολλών ευρωπαϊκών λαών, σκορπώντας το όλεθρο και την καταστροφή με εκατομμύρια θύματα.
Αυτό το
έθνος σήμερα ηγεμονεύει και πάλι στους ευρωπαϊκούς λαούς και κράτη από την μυωπία
των
ηγεσιών της τότε ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ, των νικητών του ναζιστικού καθεστώτος.
ηγεσιών της τότε ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ, των νικητών του ναζιστικού καθεστώτος.
θεωρεί σήμερα ότι έχει το ηθικό βάρος και το δικαίωμα αυτό το έθνος μετά από αυτό το τεράστιο
έγκλημα να νουθετεί και να υπαγορεύει ευρωπαικούς λαούς και έθνη, την όποια πολιτική του.
Πολλές φορές
με την ίδια βαρβαρότητα και την ίδια περιφρόνηση για την ανθρωπινή ζωή και τις αξίες
του πολιτισμού που επέδειξε και πριν από 70 χρόνια.
Να μη λείψει κανείς από την τιμητική εκδήλωση, είναι ελάχιστο το χρέος μας, με μόνο την παρουσίας μας σε μια εκδήλωση, μπροστά στο χρέος που ξεπλήρωσαν οι Τρικαλινοί 5 ΕΠΟΝίτες με τη ζωή τους, όταν όλα τα σκίαζε η βαρβαρότητα του ναζισμού στα Τρίκαλα.
Σε αυτή
την εκδήλωση δε θα μετρηθούν μόνο οι 5 ΕΠΟΝίτες που ανήκουν πια στη μεγάλη στρατιά
των μαρτύρων και των αγωνιστών υπέρ της Ελευθερίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης,
της Ειρήνης και τη Δημοκρατίας, αλλά θα μετρηθεί και η σημερινή Αριστερά,
παράγοντες, παρατάξεις, κόμματα, πρόσωπα
που διεκδίκησαν την αριστερή ψήφο πρόσφατα και άλλοι φορείς, οποίοι θα αποδείξουν από τις
όποιες θέσεις κατέχουν, πόσο τις τιμούν και πιστεύουν σε αυτά τα ιδανικά,
επιστρατεύοντας και κινητοποιώντας τον Τρικαλινό λαό στον μεγαλύτερο αριθμό
του.
Σε αυτό το κάλεσμα της Αντίστασης, για την Ελευθερία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία να μη λείψει κανείς.
Το Σάββατο 18 Απρηλίου όλοι και όλες στην Πλατεία Ρήγα Φεραίου.
Με ένα λουλούδι της Άνοιξης που θα συμβολίζει την πολιτική και κοινωνική Άνοιξη, για την οποία θυσιάστηκαν οι 5 ΕΠΟΝίτες των Τρικάλων.
Μ΄ένα ποίημα, με έναν στίχο, με ό,τι και όπως θελετε να τιμήσετε τη μνήμη τους και τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν.
Μ΄ένα ποίημα, με έναν στίχο, με ό,τι και όπως θελετε να τιμήσετε τη μνήμη τους και τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα! «Στ’ αχνάρια της ζωής 2ο»
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ήταν πάλι ένα παλιότερος Απρίλης! Δυστυχώς, όχι πρωταπριλιά! Εξίσου ζοφερός, όπως και σήμερα. Μαύρος τότε, αβέβαιος σήμερα. Ήταν που οι χτύποι του ρολογιού ακολουθούσαν τους χτύπους της καρδιάς. Ήταν που και ο τρόμος ακόμα είχε σκιαχτεί…
«Τρόμο; Χα! Αυτός ο νιος δε σκιάχτηκε ποτέ
Τον τρόμο τον ρεζίλεψε, τον έκανε κομμάτια
Όταν τον έφεραν, γελούσε
Κι ακόμα όταν ο χάρος ήρθε κρατώντας στα χέρια του τριχιά
Γελώντας τον νίκησε, τρεις φορές ξέφυγε απ’ το σκοινί
Τον καταντρόπιασε και πήρε τη φυγή
Μέχρι που ένας άλλος χάρος ήρθε
Όχι απ’ την κόλαση ή απ’ τα τάρταρα τα μαύρα
Ήτανε χάρος μ’ ανθρώπινη μορφή
Και μία σφαίρα του ’ριξε απάνω στην καρδιά
Κι εκείνη χτύπαγε, χτύπαγε…
Περνώντας όλου του κόσμου ρολογιών τους χτύπους
Τα πρώτα και τα δεύτερα λεπτά, τις ώρες και τις μέρες
Χτύπους που πάλευαν ασταμάτητα ανάμεσα στους δείκτες
Που αργόφερναν το χρόνο μέσα απ’ το δικό του χάος
Κι αυτά τα ρολόγια που ήταν στους σταθμούς
Τ’ άλλα, που ήταν στις φάμπρικες
Κι αυτά που ήταν στα λιμάνια και έδειχναν ή σήμαναν
την ώρα που φεύγουν ή που φτάνουν τα καράβια
Κι αυτά που ήταν σε κάμποσα σχολειά
Που λιγοστό και κρυφά το φως περνούσε
Για να πνιγεί κι αυτό μέσα στον τρόμο, στη σιωπή
Και που ακούγονταν κούφια σαν πεθαμένα
Και κείνα των φυλακών και των δικαστηρίων
Με τη συνοδεία σφυριών και θανατικών ποινών
Και τ’ άλλα στις φτωχικές πλατείες
Που πάνω τους πέφτανε απ’ τις κρεμάλες οι σκιές
Σήμαντρα, τα ρημάδια, γίνονταν πολλές φορές
Καθώς ο δείχτης κόλλαγε στο μηδέν
Έφερνε το μηδέν…
Του πήρε ο σκύλος τη ζωή
Χαλώντας σε ένα κλάσμα και μόνο
Τα εφτά χιλιάδες εικοσιτετράωρά του.
Τα έσβησε σε ώρα μηδέν
Μα το χαμόγελό του δεν έπαψε να λάμπει
Κι οι λιόμαυρες λαμπύθρες του φαίνονται καθαρά
Μέχρι και της καρδιάς τους χτύπους του ακούω
Όταν στον ύπνο μου φορές πολλές
Πα στα κλειστά μου μάτια μια κρούστα μένει
Σαν του αποβροχάρη Μάρτη την αύρα, την πνοή και τη λαλιά…»
Εύχομαι μια καλή ημέρα…
Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Απρίλης 18 2010 pelasgos@fasoulas.de www.fasoulas.de