Ο λ ό γ ο ς γ ι α τ ο Λ ό γ ο

 Πολιτιστικές αναφορές στις δίνες των ερπυστριών της Νέας Τάξης Πραγμάτων

 Ποιος θα ’θελε να φτάσει η Ελλάδα στο βαρκάρη και να μην έχει δυο δραχμές να πληρώσει το ταξίδι της;

Καλοκαιρινό αφιέρωμα για τους φίλους συγγραφείς και το βιβλίο

Από τον επαναπατριζόμενο Θεσσαλό Πολίτη-Συγγραφέα Βάιο Φασούλα

Ξεκινώντας με τα δρώμενα της Ελλάδας θα δούμε πως δεν έχουν αρχή και τέλος οι παραλληλισμοί, οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί, η αβεβαιότητα πάνω απ’ όλα που επικρατεί αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα και στον απανταχού ελληνισμό για την τύχη της Ελλάδας. Ανησυχίες που εξελίσσονται σε 

καθημερινούς εφιάλτες και οι ελπίδες, που λένε πεθαίνουν τελευταίες, στην περίπτωση της Ελλάδας φαίνεται πως έχουν ήδη πεθάνει.

Οι έλληνες μετανάστες της δεύτερης και τρίτης γενιάς…,(η πρώτη γενιά ένα μέρος της έχει πεθάνει, ένα άλλο έχει επαναπατριστεί και το υπόλοιπο έχει ριζώσει στη δεύτερη πατρίδα του περιμένοντας το μεγάλο ταξίδι…,) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα της Γερμανίας, βρίσκονται στον ίδιο κλοιό της ανησυχίας και της αβεβαιότητας. Η ευρωπαϊκή λιτότητα σαν μέτρο καταστολής κυριαρχεί όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία αλλά σε ολόκληρη την «Ε.Ε.».

Σύμμαχός της ο ρατσισμός, ο οποίος δημιουργεί ανακατωσούρα και μίσος στις σχέσεις μεταξύ των λαών, οι οποίοι, λαοί, όσοι ασπάζονται το ρατσιστικό μένος που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα, αποτελούν μέρος του παιχνιδιού. Η μοναδική προϋπόθεση που πρέπει οι ίδιοι λαοί να προστατέψουν είναι το αγαθό της συνύπαρξης εθνών και ανθρώπων, της φιλίας, της ειρήνης, της ευημερίας. Και αυτό, για να υπάρξει, προϋποθέτει το ανεβασμένο επίπεδο των λαών που αποτρέπει ή ανατρέπει κάθε τι οξύμωρο, ατέρμονο και αφύσικο που θα μπορεί να καθορίζει την πορεία και της Χώρας του και της δικής του.

Και με αυτή τη σύντομη εισαγωγή περνάμε στο κύριο θέμα μας, ο  λ ό γ ο ς  γ ι α  τ ο  Λ ό γ ο -πολιτιστικές αναφορές στις δίνες των ερπυστριών της Νέας Τάξης Πραγμάτων!!

Την αφορμή για το άρθρο που τρέχει την πήραμε από διάφορες πρόσφατες αλλά και παλιότερες επιστολές φίλων, γηγενών και αποδήμων, ελλήνων, που ασχολούνται με τη συγγραφή του λόγου όλων των ειδών και με τις τέχνες. Γενικεύοντας λίγο το θέμα, θα επισημάνουμε πως τούτο δε τον καιρό οι ανησυχίες κορυφώνονται όταν ο απόδημος ελληνισμός, πιστεύει πως για την όλη σημερινή κατάσταση, μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και ο γηγενείς ψηφοφόρος με τις άστοχες επιλογές του. Είναι άποψη που διαχέεται στους αιθέρες όλο και περισσότερο όσο η κατάσταση δεν λέει να ομαλοποιηθεί.

Αναφερόμαστε στον ελληνισμό, στο χώρο του βιβλίου και στις ποικίλες απόψεις των συγγραφέων. Οι ανησυχίες που πηγάζουν από την τρέχουσα κατάσταση υπάρχουν και στο χώρο της δημιουργίας, της Τέχνης και του Λόγου. Κάθε άνθρωπος, πότε μεμονωμένα και πότε συλλογικά αντιμετωπίζει την κατάσταση πότε με ψυχραιμία και άλλοτε με σημάδια πτωτικά στο ύφος, στο ήθος, στη δημιουργία και το μέλλον το αντικρίζει με δυσπιστία. Χρόνια τώρα ακούμε για μια άνιση μάχη που δίνεται από δημιουργούς όλων των τεχνών ενάντια στα Κακώς Κείμενα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό. Και δεν είναι διότι ο Λόγος, όπου και όπως αυτός αφήνει τα αστράμματά του, ο διαχρονικός εχθρός του, άρχουσα τάξη-καθεστηκυία-καπιταλισμός, που εξελίσσεται συνεχώς σβήνει τις πολιτιστικές αναφορές του ή τις ελέγχει απόλυτα.  

Κύρια χαρακτηριστικά αποτελούν η αλλοτρίωση…,(διαδικασία της αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό…,) ο εκφαυλισμός…, (εξαχρείωση, διαφθορά, αποπλάνηση, ξεμαύλισμα, παραπλάνηση…,) και ο μερκαντιλισμός…,(οικονομική θεωρία που υποστηρίζει ότι η ευημερία του κράτους εξαρτάται από την εμποροκρατία…,) για να αναφερθούμε μόνο σε αυτό το αχρείο τρίγωνο ή σε ένα καταστροφικό («Δ») για την ανθρωπότητα.

Λοιπόν, φιλικές επιστολές ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης με ερωτήματα, επισημάνσεις, προτάσεις και άλλες γνώμες για το τι μέλει γενέσθαι της πατρίδας αλλά και του πολιτισμού ο οποίος έχει τραυματιστεί βαριά, ευχόμαστε όχι αθεράπευτα

Δημιουργίες ανέκδοτες μυθιστορημάτων, ποιημάτων, θεατρικά και μουσικά έργα και άλλα έχουν φρακάρει τα ψυχικά παράθυρα του δημιουργού που βλέπει τον κόσμο. Οι εκδότες επιλέγουν επώνυμο συγγραφέα αδιαφορώντας για το νεότερο και ο βιβλιόφιλος, αυτός ο λιγοστός που ακόμα υπάρχει, στα σούπερ μάρκετ βρίσκει βιβλία επώνυμων συγγραφέων αλλά και εκδοτών!! από 3-5 ευρώ το κομμάτι. Αν αυτό δεν είναι κατάντια τι άλλο μπορεί να είναι; Ποια η μέριμνα του κράτους, του ελληνικού στην προκειμένη περίπτωση, ποια η προστασία του βιβλίου (και δεν ομιλούμε για τώρα) από τα νύχια του μερκαντιλισμού και της …σύγχρονης τεχνολογίας. Στο διαδίκτυο υπάρχουν ολόκληρα βιβλία εντελώς δωρεάν. Αν αυτή η μέθοδος δεν οδηγεί στην πλήρη εξαφάνιση του Λόγου που αλλού τον πάει;

Ένας φίλος συγγραφέας γράφει σε φίλο μεταξύ άλλων και τούτα:

«Όπως λές κι εσύ όταν ένα βιβλίο εκδίδεται είναι γιορτή. Δυστυχώς όμως, οι πιο πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται στα μουλωχτά.  Σχεδόν κανείς δεν παίρνει είδηση τι γίνεται γιατί όλοι εμείς που γράφουμε είμαστε ανοργάνωτοι. Βέβαια οι καιροί δεν επιτρέπουν έξοδα, αλλά για σκέψου να είχαμε μαζευτεί από καιρό καμιά δεκαριά και φτιάχναμε μια ιστοσελίδα αξιώσεων (όχι μπλογκ). Τουλάχιστον θα ήξερε ο κόσμος πού να μας βρει και πού να αγοράσει. Δεν ξέρω αν η ΕΕΛΣΠΗ μπορεί να κάνει κάτι. Δεν ξέρω καν πώς λειτουργεί. Πάντως αν σου αρέσει η ιδέα προώθησέ την και στους άλλους. Να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα όπου θα υπάρχουν τα έργα και ο αναγνώστης θα έχει τη δυνατότητα να διαβάσει ένα μέρος του κάθε βιβλίου. Παράλληλα θα υπάρχουν και οδηγίες για το πώς θα μπορεί να τα αγοράσει…»

Η επιστολή έφτασε και στα χέρια του γράφοντα και μιας και αναφέρεται η ΕΕΛΣΠΗ απαντάμε από τούτη δω τη θέση:

Αγαπητέ φίλε. Σήμερα ο νεοέλληνας συγγραφέας βρίσκεται αντιμέτωπος με πολλά θεριά με πρώτο τη …σύγχρονη τεχνολογία. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο γίνεται εραστής αυτής της εξέλιξης με αποτέλεσμα την απώλεια της μεταξύ των ανθρώπων επικοινωνία, η οποία έχει αποκτήσει ψυχρά χαρακτηριστικά, όμοια με εκείνα που βλέπουμε στις οθόνες του υπολογιστή μας και που μέσα από τα παθιασμένα δάχτυλά μας ακούμε τον κοκαλένιο των πλήκτρων χτύπο τους…, που αν τον ψηλαφίσεις είναι μακάβριος χτύπος!!. Βέβαια δεν την απορρίπτουμε, μας έχει γίνει απαραίτητη, αλλά είναι πλέον ανεξέλεγκτη. Δηλαδή πρόκειται για τεχνολογικό εθισμό, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη. Όλα πλέον τα περιμένουμε από αυτή και η ανθρώπινη επικοινωνία έχει κυριολεκτικά θαφτεί κάτω από τα ερείπια που άφησαν οι ερπύστριες της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μαζί και ο Λόγος! Και αν όχι, θα τον δούμε πότε περιθωριοποιημένο, πότε βολεμένο ή εθισμένο στην ύλη και άλλοτε «ανοργάνωτοι», όπως σωστά επισημαίνεις…, «σκέψου να είχαμε μαζευτεί από καιρό καμιά δεκαριά και φτιάχναμε μια ιστοσελίδα αξιώσεων (όχι μπλογκ)…» αναφέρεσαι στο σύντομο σημείωμά σου.

Σωστό! Αλλά ο καθένας έχει δική του ιστοσελίδα. Άλλος έχει ένα «μπλοκ» και πλέον η διαδικτυακή αυτοκρατορία ως καταλύτης σε μεγάλο βαθμό απορροφά το πνεύμα και το μεταβάλει σε ύλη. Η αναφορά σου στην ΕΕΛΣΠΗ μας τιμά και σ’ ευχαριστώ θερμά. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε συνθήκες πρωτόγνωρες όσο αφορά την Ελλάδα και την τύχη της. Κάτω από την ασφυκτική πίεση όλων των αρνητικών συμπαρομαρτούντων που συμβαίνουν στην πατρίδα μας, ο συγγραφέας, απόδημος και γηγενής, έχει εγκλωβιστεί στα τρέχοντα προβλήματα με αποτέλεσμα να έχει χάσει τη διάθεσή του να εξωτερικέψει τις δημιουργίες του. Και είναι επόμενο η προσοχή του να είναι στραμμένη στο τι μέλει γενέσθαι της Χώρας που του χάρισε το φως και το πνεύμα της.

Ενώσεις, Σύλλογοι, πολιτιστικές πρωτοβουλίες-επιτροπές και άλλες τοπικές και όχι μόνο ενώσεις πνευματικού ενδιαφέροντος έχουν χάσει την διάθεσή τους. Πλέον βρίσκονται μεταξύ μιας δημιουργικής «χαλάρωσης» και μιας άγνωστης για το νεοέλληνα συγγραφέα διέγερση, εθνική θα έλεγα με την καλή έννοια του όρου. Πάραυτα ο αγώνας συνεχίζεται και στον ίδιο αστερισμό κινείται και η ΕΕΛΣΠΗ.

«Όλα αυτά…, γράφεις…, είναι σκέψεις, βέβαια, οι οποίες, ως γνωστόν, δύσκολα γίνονται πράξεις…». Οι σκέψεις γίνονται πράξεις όταν υπάρχει έρωτας για το αντικείμενο που πρεσβεύεις, όταν υπάρχει αγάπη και θέληση, όλα γίνονται. Ακόμα και σε αυτή τη χαλεπή περίοδο που περνά η Χώρα μας και ο ελληνισμός, προσφέρεται όπως κι εκείνη του 21 που μετέτρεψε τη σκλαβιά σε λευτεριά και η μεταγενέστερη της Εθνικής Αντίστασης. Τότε ο Λόγος πρυτάνευσε και όπλισε τους ραγιάδες να ξεσηκωθούν. Το ίδιο έγινε και στην Ιταλογερμανική  φασιστική κατοχή. Εκείνος ο Λόγος μέσω ποιητών μεγάλων αναστημάτων έφτασε ως τις μέρες μας…

 Μένοντας στο χώρο του βιβλίου, τους συγγραφείς και τους χώρους τους και γενικότερα τη μοίρα του Πολιτισμού, θα πούμε πως, δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, φταίει και ο κακός μας εαυτός σε θέματα που δε χρειάζεται ύλη αλλά αρετή και τόλμη, όπως μας λέει και ο Κάλβος. Μια «ΕΝΩΣΗ» οποιασδήποτε μορφής, ιδιαίτερα εκείνων των Ενώσεων που ως σημείο αναφοράς έχουν τον Πολιτισμό, με ό, τι συνεπάγεται, (ποίηση - λογοτεχνία, θέατρο, μουσική,  ζωγραφική, αθλητισμός κ. ά) για τη σωστή λειτουργία με συνέπεια και συνέχεια που θα εξασφαλίζεται η ύπαρξή τους, προϋποτίθενται δυο (2) απλά πράγματα: Το ένα είναι η διαφύλαξη του αντικειμένου τους από οποιαδήποτε αλλοίωση, εκφυλισμό και προπάντων η φύλαξη από τις ύπουλες ορέξεις των επιθετικών επιδρομέων του μερκαντιλισμού και το άλλο, ίσως το ποιο δύσκολο για τους εκφραστές, πρεσβευτές και συνεχιστές του Πολιτισμού, είναι η μεταφορά τους απ’ το Εγώ στο Εμείς!  Οι εποχές που φτάσαμε, ιδιαίτερα για την Ελλάδα, η έντονη απουσία του Πολιτισμού, με τους διάφορους συμβιβασμούς, υποχωρήσεις στα «μεγαθήρια» εκδότες και… ένταξη στη μολυσμένη καπιταλιστική αγορά…,(ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη από πολιτισμό, έχει ανάγκη από την ύλη…,) έχει την κύρια ευθύνη.

Η απουσία του Πολιτισμού και ειδικότερα των ανθρώπων από τον απομονωμένο απλό τσοπάνη που υμνεί τη ζωή τραγουδώντας την και τον ανώνυμο λόγιο που ασχολείται με το λόγο, αυτοί που θα μπορούσαν να προσφέρουν τη μέγιστη παρουσία του Λόγου στην πολιτιστική-πμνευματική αγορά, για διάφορους λόγους περιθωριοποιήθηκαν. Το ΕΜΕΙΣ δεν αντικαθίσταται με τίποτα και για τίποτα. Μένει μόνο η βούληση, κάτι που για τον ελληνισμό η αναζήτησή της είναι πλέον αν όχι ανύπαρκτη τρομερά δύσκολη.

 Ποιος θα ’θελε να φτάσει η Ελλάδα στο βαρκάρη και να μην έχει δυο δραχμές να πληρώσει το ταξίδι της; Η παρουσία της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ Απρίλης 2001) είναι πλέον γνωστή. Έχει αφήσει τα σημάδια της όσον αφορά τα ενδιαφέροντά της για την εποχή που διανύουμε. Κάθε προβληματισμός επικεντρώνεται στη σύγχρονη εποχή, στο οικολογικό σύστημα και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Κόσμος δεν είναι το εγώ και το σήμερα, η δύναμη και το χρήμα, αλλά οι ανθρώπινες αξίες που μέσω του Πολιτισμού φυλάσσονται, διατηρούνται και προωθούνται.

Κλείνοντας το καλοκαιρινό αφιέρωμα και αφού ευχηθώ σε όλους καλό υπόλοιπο καλοκαιριού ας αναζωογονήσουμε τις μνήμες μας και ας βρεθούμε…

 «Εκεί που οι μνήμες κρατούν ζωντανό το παρελθόν και δε το αφήνουν να σβήσει.

Η μνήμη, αδούλωτη και λεύτερη

όπως της έλαχε να είναι, τρέχει,

τρέχει μέσα από σύθαμπα πυκνά και πηχτά,

τρέχει σε πεδιάδες, λαγκάδια και βράχους,

τρέχει στις πόλεις, γειτονιές και χωριά,

σκοντάφτει πάνω σε θύτες, πάνω σε θύματα,

περνά μέσα από αγχόνες, πάνω από τάφους

κι ακούει κραυγές, βογγητά και τσιρίγματα.

Βλέπει καπνούς, φωτιές και γκρεμίσματα

βιασμούς, πάθη και μίση και αφουγκράζεται

της μάνας και των παιδιών της πόνους και οδύνες.

Συναντά πατριώτες, αγωνίστριες

και νέους λεβέντες

και σκιάζεται σκιές που στη στράτα της βρίσκει

στρατιές δολοφόνους, κακούργους, προδότες

και τρομαγμένο γυρίζει στο παρόν και ζητά

άνθη κατάλευκα μέσα σε κήπους

να μαζεύουνε οι κόρες και οι γιοί σαν δραγάτες

τραγουδώντας τους ύμνους

αθάνατη Ελλάδα

και αθάνατοι ήρωες,

αθάνατη μάνα και αθάνατη γη!»

Βάιος Φασούλας - Καλό καλοκαίρι

«Ε.Ε.» Ελλάδα, Τρίκαλα, Ιούλιος 29  2015  pelasgos@fasoulas.de   www.fasoulas.de https://www.facebook.com/vaios.fasoulas